‘சென்றநாட் கதையெலாம் சிந்தைவிட் டோடுமோ’
என்றநான் இன்றில்லை என்பதும் தெரியுமோ?
திரும்பிச் செல்லவும் திகட்டாத இன்பங்கள்
விரும்பி வந்தினும் வீட்டுக்குள் சேர்க்காதத்
தெளிவினைப் பெற்றபின் தீர்க்கமாய் நின்றபின்
பழிவினை கொண்டெனைப் பள்ளத்தில் சாய்த்திடும்
நண்பர்காள் நண்பிகாள் நம்புங்கள் நானென்றும்
அன்பர்தான் ஆனாலும் ஆத்திரம் பொறுத்திடேன்;
நேற்றிலே நிற்கிலேன்; நிகழ்வதில் கற்கிறேன்;
ஏற்றிடும் நாளையே எனதென வாழ்கிறேன்;
கடனுக்கு வாழ்வோரே கையெடுத்துக் கும்பிடுவேன்
உடனுக்கு உடன்நின்று உரையாட வழக்காடப்
பொழுதிலை; அடுத்தநாள் புலர்ந்திடும் காலையை
முழுவதும் எனதாக்கும் முயற்சியில் உழைக்கிறேன்;
வந்தவர் போனவர் வாழ்வதற் கொருவழி
தந்தவர் ஆயினும் தர்மத்தின் பாதையில்
நிற்பதற்கஞ்சினால் நிமிடத்தில் உதறிடக்
கற்றவன்; எனக்கதும் கடினமா? விருட்சத்தில்
இலையிலாப் போதெல்லாம் எரிக்கவேப் பார்க்கிறீர்;
நிலையிலா உலகிதில் நீங்களும் நானுமே
வாடகை வீடென்றே வாழ்கிறேன்; உடனுளோர்
நாடக ஒத்திகை நம்பிக்கை உரைக்கெலாம்
நாழியில் லாதவன்; நம்பினால் நம்புங்கள்;
ஊழியம் செய்வதற் குதவுங்கள்; ஒதுங்குங்கள்;

ஓட்டம் ஒன்றேதான் உலகத்தின் சித்தாந்தம்;
கூட்டம் எதற்கதில் கொடிபிடிப்போர் மத்தியிலே
ஏற்றுவோர் யாரோ? இருகால்கள் வாரிவிட்டுத்
தூற்றுவோர் யாரோ? துணைவரும் பயணத்தில்
செல்லும் வழியெல்லாம் சிறைச்சாலை என்றஞ்சி
அல்லும் பகலெல்லாம் அயராது விழிக்கின்ற
வாழ்வினைத் துறப்போர்க்கு, வானம் வழிசொல்லும்;
ஊழ்வினை மட்டும்தான் உலகத்தில் நிலைகொள்ளும்;
இன்பம் இரண்டாகும்; இதயம் அறுக்கும்
துன்பம் அணுவாகும்; துணைகொண்டோர்க்கு;
ஆயினும் நானுறவண்டிடாச் சத்திரம்;
ஓய்விடம் போலவே உறவெனைக் கருதிடும்;
யாத்திரைப் பாதையில் யாருக்காகவும்
காத்திருக்காதவன்; கால்வழிப் போகிற
பயணம் தூரமென்றும் பாதைக் கடினமென்றும்
உயரப் பறக்காத ஊர்க்குருவி சொல்கேட்டு
வல்லூறு என்றுமென் வழிமாற்றலாகாது;
முள்ளேறி பாதம்தான் முடமாகிப் போகாது;
விட்டோரெல்லாம்; வியாபார வாழ்விலே
நட்டம் அல்ல; நன்றிக்கு உரியவர்;
மனத்திலே என்றைக்கோ மாண்டவர் ஆனபின்
எனக்கென்னப் பேச்சு இறந்தவர் உடனெல்லாம்?