திரும்பிப் பார்க்கும் தீபாவளி!

தீபாவளி நெருங்க நெருங்க உள்ளுக்குள் உண்டாகும் ஒருவித இன்பமே அலாதியானது. பேருந்துகளை வழிமாற்றி மொத்த நகரையும் தெருவோர கடைகளுக்கென நேர்ந்துவிடுவது தான் எங்கள் ஊரில் தீபாவளிக்கான முதல் அறிகுறி. இன்றோ, நாளையோ என்ற எதிர்பார்ப்போடு பள்ளியிலிருந்து வீடு வர, பத்தர் வீட்டு ஆத்தாவுடன் அம்மா செய்யும் முறுக்கும் அதிரசமும் தான் அடுத்த அறிகுறி. ஒரு வாரம் முன்பு துணி எடுப்பதெல்லாம் அபூர்வத்திலும் அபூர்வம். அப்படி எடுத்தால், அதை அக்கம் பக்க வீடுகளில் காட்டுவதிலும் அதை உடுத்த எப்போது தீபாவளி வருமென்று காத்திருப்பதிலும் தான் எங்கள் நாட்கள் கழியும். வீடெங்கும் புகை மங்க அடுக்களையில் அம்மா செய்யும் சுழியம் பஜ்ஜியுடன் தீபாவளி விடியும். சில வீடுகள் விடிய விடிய கதைபேசிக் கொண்டே இரவெல்லாம் பலகாரம் செய்யும். வறுமையில் உழன்று பண்டிகைக் கொண்டாட்டத்தையே அறியாத சென்ற தலைமுறைக்கும், எல்லாவற்றையும் ‘ஆன்லைனில் ஆர்டர்’ செய்யும் அடுத்த தலைமுறைக்கு இடையில் பிறந்த எல்லோரும் பாக்கியவான்களே.

சிறு வயதில் அப்பாவிடம் வெடி வேண்டி அடம்பிடிக்க, கடைக்கு அழைத்துச் சென்ற அப்பா, ‘ஒரு கம்பி மத்தாப்பு, ஒரு புஸ்வாணம், ஒரு பிஜிலி வெடி மட்டும் குடுங்க’, என்று ஒன்றிரண்டை மட்டும் வாங்கி, ‘வெடியெல்லாம் வெடிச்சிக் காச கரியாக்கக் கூடாது’ என இல்லாமையைச் சொல்லாமல் கொடுத்தனுப்பினார். கொடுத்ததைக் கொண்டாட முடியாமலும், அப்பாவை எதிர்த்துப் பேச முடியாமலும், அழுகையை அடக்கிக் கொண்டே வந்த என் நிலையை உணர்ந்து கொண்ட பக்கத்து வீட்டு நிம்மி அக்கா, “எங்க அப்பா ஆபீஸ்ல இருந்து நிறைய வெடி வந்துருக்கு. வா நாம அத வெடிக்கலாம்”, என என் அற்றை நாளை வண்ணமாக்கினார்.

கு. அழகிரிசாமியின் ‘ராஜா வந்திருக்கிறார்’ சிறுகதையில், புத்தாடை உடுத்தி நிற்கும் தாயம்மாளின் மூன்று பிள்ளைகளையும் ஏக்கத்தோடு பார்க்கும் எங்கிருந்தோ வந்த சிறுவனைக் கண்டு மனம் கேளாமல்,

“யாரோ? எவரோ? மழைன்னு வந்து வீட்டிலே ஒதுங்கிட்டான். அவனைப் போகச் சொல்ல முடியுமா! அவன் வந்த நேரம், தீபாவளியாப் போச்சு. குழந்தைகளுக்குள்ளே வஞ்சம் செய்யலாமா? பார்க்கிறவுகளுக்கு நான் செய்யறதெல்லாம் கேலியாயிருக்கும். அவுக கேலி செய்தாச் செய்துட்டுப் போகட்டும்”, என்று அழுக்கு வேட்டி மட்டுமே உடுத்தும் கணவனுக்காக ஆசையாய் வாங்கி வைத்த துண்டை அந்தச் சிறுவனுக்குக் கொடுக்கும் காட்சியைப் படிக்கையில், அங்கு எனக்குத் தாயம்மாளாகத் தெரிந்தது நிம்மி அக்கா முகம் தான்.

மூன்று பிள்ளைகளுக்கு ஆடையும் கணவனுக்குத் துண்டும் வாங்கிய தாயம்மாளிடம், அவள் பிள்ளைகள் ஏன் அவள் தனக்கென எதுவும் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை எனக் கேட்க, “எல்லோரும் புதுத்துணி எடுக்க நாம என்ன பணக்காரரா”, என்று இயல்பாய்க் கடந்து செல்லும் இடத்தில் அவளுக்கு அம்மாவின் சாயல். அப்பாவுக்குக் கூட ஓரிரு முறை புத்தாடைக் கிட்ட, எப்போதும் புத்தாடைப் பட்டியலில் கடைசி ஆளாக நிற்பதென்னவோ அம்மாக்கள் தான்.

வருடம் தவறாமல் தீபாவளி அன்று வந்து சாலையோர வணிகர்களின் வாயில் விழும் ஐப்பசி மழையை, விடிந்த பின்பே கடையை மூடும் வெடிக்கடை முதலாளியின் தூக்கம் மிகுந்த கண்களை, குடைகொடுக்கும் நிழலில் ஒடுங்கி அமர்ந்திருக்கும் வியாபாரியின் வாழ்வை, ஐந்து பத்துக் கொடுத்து அதை ஈடுகட்டப் பலகாரங்களின் மிச்சத்தைக் கொடுத்தாலும் மறுப்பேதும் பேசாமல் வாங்கிக் கொண்டு செல்லும் தூய்மைப் பணியாளர்களின் புன்னகை மறைத்த துயரங்களை, போணி ஆகாத பொருட்களோடு கடந்த தெருக்களை மீண்டும் கடக்கும் மிதிவண்டிப் பாதங்களை, அக்கம் பக்க வீடுகள் வெடிக்கும் வேட்டுகளை எட்டி நின்று பார்க்கும் ஏழைக் குழந்தைகளின் ஏக்கப் பார்வைகளை, சொந்த ஊர் செல்லப் போதிய வசதியில்லாமல் தொடர்வண்டி பேருந்தின் அடித்தளத்தில் உட்கார்ந்து தூங்கித் தூங்கி விழும் பயணிகளின் அயர்ச்சியை, வாடப் போகும் மலர்களை ஏந்தி நிற்கும் பெண்களின் முழம் போடும் கைகளை, நன்னாள் பொழுதிலும் தனிமையின் துணையோடு அமர்ந்திருக்கும் முதியவர்களின் கண்ணீர்த் துளிகளை மாற்றி அமைக்கும் சூத்திரத்தை இந்த தீபாவளியாவது அவர்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கக் கடவது.

தீபாவளியை மையமாய்க் கொண்டு கடந்த ஆண்டு வந்த ‘கிடா’ திரைப்படம் மனதிற்கு மிகவும் நெருக்கமான படைப்புகளில் ஒன்று. பேரனிடம் துணி எடுத்துக் கொடுப்பதாக வாக்குக் கொடுக்கும் தாத்தா, ஊரெல்லாம் அலைந்து உறவினரிடம் கடன் கேட்க, உறவினரோ, “நமக்கெல்லாம் என்ன தீவாளி. அதெல்லாம் காசு பணம் இருக்குறவன் கொண்டாட வேண்டியது. இந்த ஒரு தடவ உங்கப் பேரன் புதுத் துணிப் போடலன்னா குடியா முழுகிடப் போவுது”, என்பார். கடைசி வரை அவர் காசு கிடைக்காமல் தவிக்க, பாட்டி சிறுக சிறுக உண்டியலில் சேர்த்த பணம் தான் உடை வாங்க உதவியாய் இருக்கும். நாள் கிழமைப் பார்க்காமல் நினைத்த போதெல்லாம் புத்தாடை வாங்கும் இக்காலத் தலைமுறைக்கு அந்தப் படம் மிகையாய்த் தோன்றலாம், ஆனால் அந்தப் படம், ஆண்டுக்கு ஒன்றிரண்டு புதுத் துணி மட்டுமே வாங்கும் எங்கள் தலைமுறையின் பிரதிபலிப்பு.