Adolescence

இந்த சமூகம் ஏன் இவ்வளவு இழிவாக இருக்கிறது?

நானும் விதிவிலக்கல்ல. பள்ளி, கல்லூரி நாட்களில் எத்தனைப் பேரை நிறம், உருவம், மொழி, பாலினம் வைத்து பகடி செய்திருக்கிறேன் என என்னை நினைத்து நானே வெட்கப்படாத நாளே இல்லை. ஆனால் நேற்றிலிருந்த என்னை விட, இன்றில் இருக்கும் நான் எவ்வளவு முன்னேறியிருக்கிறேன் என்பது தானே வாழ்க்கை? அந்த அளவில் இப்போதாவது திருந்தியிருக்கிறேன் என்று நிம்மதி பெருமூச்சு விட முடிகிறது. இடக்கையால் எழுதிய மொட்டைக் கடுதாசி’யில் எழுதியதை இங்கு நினைவுகூரத் தோன்றுகிறது.

பள்ளியில் ஒரு சிலர் இன்புற, அன்பரசனை எல்லோர் முன்னிலையிலும் காயப்படுத்தி, அவன் கலங்கும் போது, அதையும் எள்ளி நகையாடிய என்னோடு பேசாமல் சென்றவனை, எட்டு ஆண்டுகளுக்குப் பின் ஒரு நள்ளிரவின் தனிமையில் அழைத்தேன். ஒவ்வொரு நிகழ்வையும் சொல்லி, மன்னிப்புக் கேட்டு மன்றாடிய என்னை ஒரு கோமாளியைப் போலப் பார்த்த அவன்,

“பழசெல்லாம் ஏன் டா பேசிட்டு இருக்க?”, என்று இயல்பின் செறுப்பால் இரு கன்னங்களிலும் அறைந்துவிட்டு எளிதாக நிகழ்காலத்திற்குள் சென்றான். இழிவுகளைச் சுமந்த வண்ணம் இறந்த காலத்திலேயே நின்று கொண்டிருக்கும் என்னால் அவனைப் போல, அவ்வளவு எளிதாய் நிகழ்காலத்திற்குள் வந்து நிற்கமுடியவில்லை.

யாரோ சொன்ன கருத்தை நம்பி, தன் நிறத்தை நினைத்து தாழ்வுமனப்பான்மையில் பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் சமூக வலைத்தளம் பக்கமே வராத நண்பனைப் பற்றிச் சொன்னால் நீங்கள் நம்புவீர்களா? போறபோக்கில் நாம் தரும் ஒரு கருத்து கூட சிலர் நிம்மதியைக் கெடுத்து, நம்பிக்கையைக் குழைத்து, அவர்கள் வாழ்வின் பாதையையே மாற்றவல்லதென நாம் ஏன் புரிந்து கொள்ள மறுக்கிறோம்? நாம் ஏற்படுத்தும் சமூக அழுத்தம் சக மனங்களை சில்லு சில்லாக உடைக்கிறது என்பதை நாம் ஏன் எண்ணிப் பார்க்கத் தவறுகிறோம்? நம் பிள்ளைகளிடம், யாரேனும் அப்படி நடந்து கொண்டால் உடனடியாக அதை நம்மிடம் வந்து சொல்லவேண்டும் என்ற சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறோமா? எதையும் அவர்கள் அச்சமில்லாமல் வந்து சொல்வதற்கான இடத்தை ஏற்படுத்திக் கொடுத்திருக்கிறோமா? தவறாக நடந்துகொள்ளும் மாமா, சித்தப்பாக்களைக் கண்டு பிள்ளைகள் அஞ்ச, மானம் கருதி அதை மறைத்து வைக்கும் கடந்த தலைமுறையைப் போல அல்லாமல், அவர்களைத் தெருவில் நிறுத்திக் கேள்வி கேட்க இந்தத் தலைமுறைக்கு முதுகெலும்பு வளர்ந்து விட்டதா? எல்லாவற்றிற்கும் மேல் ‘செக்ஸ்(sex)’ என்னும் சொல்லை ஒரு தீண்டத்தகாத சொல்லாக்கி நம் பிள்ளைகளிடம் அதைப் பற்றிப் பேச ஏன் அஞ்சுகிறோம்? நம் பிள்ளைகள் வளர்ந்து, இணையம், நண்பர்கள் மூலம் அதை அறிந்து கொள்வார்கள் என்பதெல்லாம் நமக்கு ஏன் விளங்குவதே இல்லை? நாம் சொல்லாத ஒன்றைக் கண் காது கொம்பு மூக்கு வரைந்து இந்த சமூகம் சொல்லும்போது, அதன் கோர வடிவம் நம் பிள்ளைகளின் வாழ்வில் எவ்வளவு ஆபத்தான விளைவை உண்டாக்கவல்லதென நமக்கு ஏன் புரிவதே இல்லை?

நம் பிள்ளைகளிடம், அவர்களைப் பற்றிய புரிதலையும் இந்த உலகம் பற்றிய புரிதலையும் உண்டாக்க வேண்டியது ஒவ்வொரு பெற்றோரின் தலையாயக் கடமை. பூமியின் மீது தன் கால்களால் கையெழுத்திட்டு நடக்கத் தொடங்கும் ஒவ்வொரு மழலையின் மனதிலும் கவிப்பேரரசு வைரமுத்துவின் ‘உலகம்’ கவிதையின் ஓரிரு வரிகளையாவது வேதம் போல் ஓத வேண்டுமென நான் நினைத்துப் பார்த்ததுண்டு.

“உன்னைப் பார்த்து உலகம் உரைக்கும்
தன்னம்பிக்கை தளரவிடாதே!
இரட்டைப் பேச்சு பேசும் உலகம்
மிரட்டும் தம்பி மிரண்டுவிடாதே!

ஒவ்வொரு வாயிலும் ஒற்றை நாக்கு
உலகின் வாயில் இரட்டை நாக்கு!”

கடந்து செல்லும் மனப்பான்மையை வேரோடு அறுத்து எறிந்துவிட்டு, தட்டிக் கேட்கும் துணிவை அவர்கள் மனதில் விதைத்துப் பழகுவோம். தனக்கு மட்டுமல்ல, தன்னைச் சுற்றி இருப்பவர்களுக்கு நடக்கும் அவலங்களுக்குக் கொடுக்கப்படும் முதல் குரல் நம்முடையதாக இருக்கட்டும் என அவர்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுப்போம்.

இந்த உலகத்திற்கு ‘நாம் யார் என்று’ நாம் தான் நம்மைப் பற்றிச் சொல்ல வேண்டும். அப்படிச் சொல்லத் தவறினால், ‘நாம் யார் என்று’ இந்த உலகம் நமக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கும். அந்த கற்பிதத்தை மாற்றுவது அவ்வளவு எளிதல்ல.